İlkel insanın doğayla ve tanımlayamadığı güçlerle ilişki kurabilmek için yaptığı törenler ve büyüsel ayinler, tiyatronun kökeni olarak kabul edilir. İnsanın doğayı kendi beklentileri doğrultusunda yönlendirmeye çalıştığı büyü törenlerinde taklit, zaman içinde gelişerek, yaratının da devreye girmesiyle birlikte sanatın evriminin ilk basamağını oluşturur. Yerleşik düzene geçişle birlikte, tarımla uğraşmaya başlayan insanların inanç sistemlerinde değişiklikler oldu ve tarıma, toprağa, berekete bağlı mitoslar geliştirdiler. Her yıl doğanın ölüp yeniden dirildiğini ve ürünler verdiğini gözlemleyen insan, yine taklit büyüsüne dayalı, her yıl belli mevsimlerde yapılması gereken törenler geliştirdi. Sonbaharda doğanın ölümüne tutulan yas, ilkbaharda tekrar canlanmasına duyulan sevinç ve kutlamalar döngüsel törenlere dönüştü. Bu törenler zamanla söylenenlerin belli olduğu, kurallı bir sisteme bağlandı. Bu…