Sevgili Oya Emerk “bir huzurevini ziyaret edelim” dediğinde hemen “tabi ki” dedim. Çünkü her ne kadar huzurevi ziyaretini aksatmayalım desek de bir plan yapmadığımız müddetçe gitmiyoruz, gidemiyoruz. Bir şekilde günlük işlerin yanında buna vakit bulamıyoruz ya da unutuyoruz… Hatta kendilerini oralarda kötü hissedecekleri için gitmeyenler de oldukça fazla. Doğrusu huzurevlerinde ben de kendimi iyi hissetmiyorum. Hüzünleniyorum, çoğu zaman ne yapacağımı şaşırıyorum. Bırak sohbet etmeyi, hal hatır sorarken bile bu yaşlı yürekleri üzer miyim diye düşünmekten strese giriyorum. Yine de kaçmamak gerekiyor bu sorumluluktan. Eğer ömrünün son demlerini yaşayan bir insan ziyaretimden mutlu olacaksa benim ruh halimi toparlamam da on dakikadan fazla sürmez. Bu düşüncelerle Cuma günü blogger arkadaşlarımla Bostancı’da buluştum ve Dragos’taki…